Wellicht heb je het al gelezen op mijn pagina waar ik meer over mezelf vertel. Ik ben gescheiden. En nee, ik zag het niet aankomen. Over het hoe en waarom ga ik hier niet uitwijden, maar ik deel wel met je waar ik emotioneel doorheen ging. Want een scheiding is een rouwproces.
Ontkenning
De eerste dagen nadat mijn partner mij vertelde bij me weg te gaan, leefde ik nog in een soort van ontkenning. Het kon toch niet waar zijn dat wij na bijna 15 jaar samen ineens apart verder zouden gaan. Er moest toch een manier zijn om samen verder te kunnen? Maar langzaam werd mij duidelijk dat dat niet zou gebeuren.

Verdriet
De wetenschap dat mijn partner bij mij weg ging deed mij veel verdriet. Vele tranen heb ik gelaten, vele vragen speelden op waar ik simpelweg geen antwoord op had en die voor veel extra onrust en onzekerheid zorgden. Tot overmaat van ramp overleed mijn grote steun en toeverlaat, mijn hondje Spikey, vijf dagen later ook nog.
Woede
Het verdriet bleef, maar de ontkenning maakte toch al snel plaats voor woede. Ik was boos. Boos op alles en iedereen, boos op mezelf. Hoe kon het dat ik niets aan had zien komen? Hoe kon iemand me dit zomaar aandoen? Hoe… zoveel vragen zoveel gevoelens waar ik boos om was en zo weinig antwoorden die ik op dat moment had.
Steun
Ondanks mijn woede en verdriet was er ook steun, heel veel steun. Steun van vrienden dichtbij, maar zeer zeker ook van mijn familie die op dat moment (en de rest van het jaar overigens ook) wel heel erg ver weg voelden. Maar ondanks de afstand waren ook zij er onvoorwaardelijk voor me en daar ben ik ze heel dankbaar voor.
En die steun blijven we geven. Maar inderdaad de afstand is wel verschrikkelijk. We kunnen niet even een kopie koffie met je drinken spontaan. Door de afstand moet het gepland worden. Maar gelukkig heb je ook hele lieve mensen dichtbij. ???
Dat lijkt me een hele moeilijke periode, vooral als je 15 jaar een relatie hebt gehad.
Allereerst mijn medeleven voor dit verlies Patricia. Dat moet pijn doen en dat is niet makkelijk.
Eén van de bronnen van lief medeleven was bij mij mijn blog Huisvlijt.
Wat mooi en krachtig dat je dit durft te delen! En wat fijn om te lezen dat je mensen om je heen hebt die je onvoorwaardelijk steunen en er voor je zijn. Het lijkt mij ontzettend heftig om mee te maken.
Ik vind het heel sterk van jou om dit verhaal en je gevoelens hierover te delen. Wat goed dat je zoveel steun kreeg van je familie.
Het is een mega pittig proces scheiden. Ook weer een nieuw toekomstplaatje in je hoofd maken. En waar je afscheid neemt, moet je ook met deze zelfde persoon een andere relatie opbouwen, omwille van het kind!
Knap hoe je het hebt gedaan!
Wat heb je dit mooi beschreven hoe je jouw scheiding ervaren hebt. Ik heb altijd veel steun aan mijn ouders en mijn beste vriendin
Van mijn moeder maar zij is helaas jong overleden. Daarna van mijn kinderen. Ik ben ook gescheiden en ben het helemaal met je eens dat het een rouwproces is.