Ik ben nu officieel iets meer dan een jaar gescheiden. Officieel, op papier. Want eigenlijk ben ik al bijna twee jaar alleen. Vanaf het moment dat mijn toenmalige partner mij verliet veranderde er enorm veel voor mij. Wat vond ik het moeilijkst? En zijn er nu nog dingen die ik lastig vind?
Emoties
Vanaf het eerste moment waren er enorm veel emoties. Daarover schreef ik eerder al een artikel. De eerste dagen heb ik heel veel gehuild. Vooral wanneer ik alleen was. Als mijn zoon bij mij was, dan probeerde ik mijn emoties zoveel mogelijk te verbergen. Ook wanneer ik toevallig iemand tegenkwam, dan probeerde ik zoveel mogelijk alles te verbergen. Niet dat dat lukte, want aan mijn gezicht was waarschijnlijk genoeg af te lezen. Maar het zorgde er vaak wel voor dat mensen me niet meteen gingen vragen hoe het was of meteen allerlei medeleven ofzo gingen tonen. Want daar kon ik op dat moment echt niet tegen.
Alleen zijn
Ik vond het vooral heel erg moeilijk dat ik ineens weer alleen was. Dat ik niet na het werk even van me af kon praten of gewoon aan iemand anders kon vragen hoe het op het werk was. Dat ik thuis kwam in een leeg huis. Zeker nadat ook mijn hondje overleden was. Niet dat ik nou zo’n prater ben, maar ik vond het altijd gewoon fijn dat er iemand thuis was, dat ik niet alleen was. En dat was ik nu wel. Ik moest nu weer echt op eigen benen gaan staan, waar ik normaal altijd alles goed probeerde te doen voor de ander. Nu, bijna twee jaar later vind ik het vaak nog wel lastig om alleen te zijn. Als ik thuis kom van mijn werk in de supermarkt, dan is het af en toe wel fijn als je gewoon even van je af kan praten. Dat je even kan vertellen over wat je hebt meegemaakt. Dat er gewoon iemand is.
Keuzes maken
Wat ik ook lastig vind, en dat klinkt misschien heel raar, is keuzes moeten maken. Keuzes in wat ik ga doen, wat ik ga koken, wanneer ik bij iemand op bezoek ga. Allemaal keuzes die ik vaak niet echt maakte omdat ik me vaak liet leiden door de mensen om mij heen. In het begin kon ik dan ook best even in paniek raken als ik ging kijken wat ik moest doen en waar ik keuzes in moest maken. En nog vind ik het af en toe lastig om keuzes te maken. Maar ik moet. Ik moet kiezen voor mij en mijn zoon en voor ons samen moet ik de beste keuzes maken.
Wat een eerlijk artikel heb je over dit moeilijke onderwerp geschreven. Soms vind ik keuzes maken erg lastig en op andere momenten weer totaal niet.
Het lijkt mij een emotionele rollercoaster. Heel mooi dat je je verhaal ook durft te delen.
Ik ben heel zelfstandig van nature. Dus ik heb er nooit een probleem mee gehad om alleen te zijn en vond het net geweldig dat ik mijn eigen keuzes kon maken.
Als je alleen bent is het best wel wennen dat je ook alles alleen moet doen.
Ondertussen ben ik wel getrouwd en is het uiteraard fijn om dingen samen te kunnen doen.