Als moeder van een zoon moet je er op een gegeven moment blijkbaar aan geloven… Ook ik ben nu een voetbal moeder. Sinds een paar maanden zit mijn zoon op voetballen bij UOW’02 in Landgraaf. Een opstap naar een carrière bij Ajax?
Via hiphop en zwemmen
Voetbal is niet de eerste sport die mijn zoon doet. Hij is begonnen met hiphop omdat hij dansen heel erg leuk vond. En stiekem nog wel leuk vindt overigens, als er maar niemand kijkt of wanneer we op de camping zijn bij de animatie. Later toen hij oud genoeg was en de wachtlijst voorbij was ging hij zwemmen. Hij was daar zo goed in dat hij voor het A en B diploma tegelijk mocht afzwemmen. Al snel daarna volgde ook C. En vrijwel meteen gaf hij aan dat hij graag door wilde gaan voor zwemvaardigheid 1, 2 en 3. Maar ook daar kwam hij op een wachtlijst.
En toen kwam voetbal
En toen kwam daar ineens de mededeling dat meneer op voetbal wilde. Eerst mocht hij vier proeflessen meedoen bij UOW’02 om te kijken of hij het echt leuk vond. Hij vond het wel leuk en bleef dus op voetbal. En dus moest ik als moeder er ook aan geloven. Twee dagen in de week trainen, dus betekent dat voor mij twee dagen in de week aan het veld staan. Wedstrijden heeft hij voorlopig gelukkig nog niet dus die verplichting is er nog niet. Eerst moet hij wat meer technieken leren en meer in het samenspel met teamgenootjes gaan groeien.
In elk geval is er wel al een verschil te zien tussen de allereerste trainingen waarin hij zich echt omdraaide wanneer de bal naar hem toe kwam. Nu probeert hij zelf ook iets meer het duel aan te gaan in partijtjes. Maar het liefst staat hij op doel de laatste tijd. Al geeft hij zelf ook wel toe dat hij dat nog niet zo goed kan. Maar ja, al doende leert men nietwaar? En tja, als hij er echt plezier in heeft, dan offer ik me graag op om langs het veld te staan en voor mijn gevoel mijn tijd te verdoen.
In de voetsporen van…
Mijn zoon is niet de enige hier in huis die op voetbal zit. Of nou ja, zat. Want in een grijs verleden heb ik ook gevoetbald. Niet geheel vrijwillig overigens, maar toch probeerde ik altijd wel mee te doen. Ik speelde in een elftal onder leiding van mijn opa met teamgenootjes die, op één na, veel ouder waren dan ik. Het ene teamgenootje dat jonger was dan ik, dat was mijn zusje. Helemaal vreemd is het voetballen dus niet en ja, roept het ook wel herinneringen op. Ik hoop alleen dat mijn zoon het vooral met heel veel plezier blijft doen. Maar die speler van Ajax? Die zal hij denk ik nooit worden. Ook niet van Roda JC trouwens, om het iets dichter bij huis te houden.
Ik weet het nog heel goed. Jij en je zusje op voetbal. En als jullie dan een keer heel goed gewonnen hadden trakteerde opa op wat lekkers ???
Klopt en altijd de groene ranja. En de mooiste wedstrijd; 1-13 in en tegen Ruinen.