Zoals je wellicht weet ben ik een aantal weken geleden geopereerd. Inmiddels ben ik daarvan volop aan het herstellen. En ik dacht, laat ik daar een artikel over schrijven op mijn blog. Valt het me mee of juist niet?

Spanning voor de operatie

De spanning voor de operatie was enorm. Ook op de dag van de operatie. En steeds als ik mezelf een beetje onder controle had op het moment dat ik van de opname afdeling richting de OK ging, vroeg er weer iemand of ik het spannend vond. Tja, dat helpt natuurlijk niet echt in het ontspannen. Maar het is ook wel begrijpelijk dat men dat vraagt. Een operatie is natuurlijk niet zomaar iets. Ik moet wel zeggen dat het personeel in het ziekenhuis heel lief was en me ook echt wel gerust probeerden te stellen.

Terugkijken op de operatie

Achteraf viel me de operatie enorm mee. Ja, natuurlijk merk je er niets van, want je wordt volledig onder narcose gebracht. Dus van de ingreep zelf heb ik niets meegekregen. Wel weet ik dat men het er van te voren nog over had dat ze een ander infuus zouden prikken als ik onder narcose was. En dat is ook gebeurd zag ik toen ik eenmaal weer bij was.

Toen ik wakker was kwam al vrij snel de arts die me vertelde dat alles goed was gegaan. Ook kreeg ik meteen pijnmedicatie toegediend en kreeg ik een ijsje om de pijn in mijn keel te verzachten. Daar was een buis ingebracht voor de beademing, waardoor mijn keel wat geïrriteerd was.

Naar huis

Ik ben laat in de middag geopereerd, maar de arts zei toen al dat als ik me goed voelde, ik ’s avonds waarschijnlijk alweer naar huis zou mogen. Toen ik eenmaal naar de afdeling was gebracht en wat gegeten had moest ik naar het toilet. De verpleegkundige op de afdeling heeft me toen begeleid en ging daarna vragen wanneer ik naar huis kon. En inderdaad, als ik me goed voelde, dan mocht ik naar huis. Zo gezegd, zo gedaan. Thuis is het immers toch altijd fijner dan in het ziekenhuis. En mijn ouders waren er om voor me te zorgen. Daarna ben ik met hen meegegaan naar Assen om daar de eerste periode van herstel door te brengen. Een bewuste keuze, want thuis ben ik natuurlijk maar alleen en aangezien ik aanvankelijk heel weinig mocht qua belasting, was dat niet handig. Dus de nodige ondersteuning om goed te kunnen herstellen was wel heel erg fijn. En bovendien was het ontzettend fijn om bij mijn familie te zijn.

Aan het werk

En dan komt er natuurlijk een moment dat ik ook weer aan het werk ga. Ook dat hoort immers bij herstellen. Vanaf maandag ga ik beginnen met het opbouwen van mijn uren. Daar heb ik eigenlijk ook best weer zin in en ik ben natuurlijk benieuwd hoe het gaat. Wel ben ik afgelopen week koffie gaan drinken op het werk. “Veilig” in de kantine nog even uit het zicht van de klanten. Maar komende week zie ik ook de klanten zelf weer. Kan ik ze weer helpen zoals ik voorheen altijd deed. Dus ik ben benieuwd hoe het gaat komende week. Doel is natuurlijk om uiteindelijk zo snel mogelijk weer volledig aan het werk te zijn. Waarbij het uiteraard ook belangrijk is om te luisteren naar mijn lichaam en de grenzen niet te overschrijden.

Hoelang duurde herstel bij jou?