Na mijn eerste artikel in de reeks met artikelen over de Stok kreeg ik een appje van mijn moeder. Ze schreef: Patricia hier is de stok! Kom op even naar buiten en wandelen! Dat deed ik die dag nog niet, want ik moest werken tot sluitingstijd (22 uur). Of ja, daarna heb ik wel gewandeld… vanaf de winkel naar huis. Dat is ongeveer 140 meter. Dus dat heb ik maar niet geklokt.
Elke dag wandelen?
Laat ik maar meteen de vraag beantwoorden. Nee, ik ga niet elke dag stukken wandelen. Ik ben er heel eerlijk in, als het pijpenstelen regent, dan ga ik niet vrijwillig naar buiten om te wandelen. En afgelopen week was het natuurlijk gewoon hondenweer. Maar als het even kan, dan wil ik toch wel gaan wandelen. En zo gebeurde het dat ik afgelopen twee weken toch negen keer ging wandelen. En twee fietstochtjes heb vastgelegd. Ja, dat had natuurlijk veel meer kunnen zijn. Helemaal wanneer ik echt ieder wandelingetje vast zou leggen. Maar hele kleine stukjes vind ik niet nodig om vast te leggen.
Zones
Waarom kies ik in de titel van dit artikel niet voor het woord wandelen maar voor zone 3? Wanneer ik een rondje ga wandelen, dan zet ik mijn Garmin horloge aan. Zo kan ik na het wandelen zien hoelang ik heb gewandeld, hoe ver ik heb gewandeld en in welke zones ik heb gewandeld. Dat horloge houdt namelijk bij hoe hoog mijn hartslag is en aan de hand van de hartslag weet hij in welke zone ik bewogen heb. Het horloge onderscheidt 5 zones. Bij mij zijn de zones als volgt verdeeld:
- Zone 1: 90 – 107 bpm (warm-up)
- Zone 2: 108 – 125 bpm (makkelijk)
- Zone 3: 126 – 143 bpm (aeroob)
- Zone 4: 144 – 161 bpm (drempel)
- Zone 5: > 161 bpm (maximum)
Mijn hartslag in rust ligt meestal tussen de 54 en 60 bpm overigens. Zone 3 is de zone waarin je lichaam vet gaat verbranden en dus is het streven om toch zoveel mogelijk daarin te wandelen. Maar meestal kom ik niet verder dan zone 2. Voor mijn gevoel ben ik namelijk aan het hardlopen zodra ik de 3 in kom. En hardlopen ga ik niet doen. Misschien dat ik het ooit weer oppak als ik meer ben afgevallen, maar voorlopig blijf ik liever gewoon wandelen. Volgens mijn horloge is zone 2 dus makkelijk. Nou, daar denk ik vaak wel anders over. Misschien dat het makkelijk is wanneer alles vlak is, maar hier in Landgraaf is geen enkele weg echt vlak. Je loopt altijd vals plat naar boven of beneden, nooit echt vlak. Of nou ja, nooit, er zijn vast stukjes die wel vlak zijn, maar het merendeel van de wegen is dat niet.
Doelen
Lukt het me dan nooit om in zone 3 te lopen? Ja wel, dat lukt me wel, maar het voelt wel als heel pittig om dat te halen. En soms maak ik een wandeling en denk ik dat ik toch makkelijk de juiste zone gehaald moet hebben vanwege de inspanning bij een rondje en dan blijkt dat ik in plaats van in 3 toch in 2 ben blijven steken. Heel eerlijk? Dat frustreert dan wel een beetje. Want ik weet dat ik dan alles gegeven heb om het wel te halen en als het dan niet lukt geeft dat geen volledige voldoening. Aan de andere kant denk ik dan ook “maar ik heb wel mooi gewandeld”. En dat kan natuurlijk niet iedereen zeggen.
