Loslaten. Uit liefde.

Het leven geeft en het leven neemt, dat weten we allemaal. En vooral dat nemen dat doet pijn. Gisteren moest mijn moeder mij laten weten dat mijn oma overleden is en we haar moeten loslaten. De afgelopen dagen hadden we regelmatig contact over hoe het met oma ging.

Appje

Om 23.30 kreeg ik een appje. “Lieverd, oma is zojuist overleden.” Vijf woorden die ervoor zorgden dat ik in plaats van naar bed te gaan toch nog even buiten een wandeling ging maken. En even mijn tranen de vrije loop liet. Toen ik later toch maar richting mijn bed ging, kon ik mijn emoties verwoorden in een gedicht. Ik schreef het volgende:

Lieve oma

Mooie vrouw ik ga u missen
Wat bent u bijzonder geweest
En wat zal het soms ook stil zijn
Dat mis ik misschien wel het meest

Altijd vrolijk, altijd opgewekt
Altijd een lach, een zucht, een traan
Maar nooit een onvertogen woord
Wij moeten u nu laten gaan

Dag Patricia klonk het altijd
Als ik kwam of aan de telefoon
Een huis vol poedels, vogels en Bartje
Ja dat was zo heel gewoon

Wat hebben we ook gelachen
Om een lintje in het hotel
Met zijn drieën naar Mallorca
Herinneringen maken konden we wel

Wat had ik nog veel vragen
Die ik nooit aan u heb gesteld
Over vroeger en de familie
Gepassioneerd had u mij vast alles verteld

Van Frans Bauer tot George Baker
Muziek stond bij u altijd aan
En kwam the Kelly Family op tv?
Dan zou meestal mijn telefoon wel gaan

Lieve oma, het is goed zo
Dat is wat u zelf nog zei
In mijn hart heb ik nu een plekje
Zo blijft u altijd bij mij

Delen

Op Facebook had ik eerst alleen een foto van mijn oma waarbij ik alleen maar schreef “Mijn lieve oma. Ik houd van u!!!” In de loop van de nacht deelde ik ook het gedicht op Facebook met een aantal foto’s van oma. We hebben haar nu moeten loslaten, maar in mijn hart zal ze altijd bij mij zijn. In mijn hart is ze nu weer samen met opa. En het verdriet? Dat zal ooit vast wel slijten, al doet het nu echt nog wel pijn.

Wanneer heb jij moeten loslaten?