Het is vandaag vrijdag. Vrijdag 28 juni. Echt waar? Ja, echt waar. Een dag/datum combinatie die bij mij wel weer even herinneringen opriep toen ik me dat besefte. In dit artikel vertel ik je waarom.
Op weg naar Assen
28 juni 2019, ook een vrijdag dus, was de dag dat wij al vroeg uit de veren waren. Wij gingen namelijk naar Assen voor de Tourist Trophy. Beter bekend als de TT. Het grootste jaarlijkse motorsport evenement van Nederland. En tegelijkertijd ook meteen het evenement waar ik altijd weer naar uitkijk. Maar die dag was er nog iets waar ik naar uitkeek, maar ook een beetje voor vreesde.
Bloedprikken en telefoon
Ik moest 28 juni namelijk al vroeg in het ziekenhuis van Genk zijn om bloed te prikken. Het was twee weken na mijn laatste ICSI poging en deze dag moest ik bloedprikken om later, aan het begin van de middag, een telefoontje te krijgen met de uitslag. Zou ik eindelijk zwanger zijn of zou die droom om een kindje te mogen dragen vervliegen?
Na het bloedprikken reden we gelijk door naar Assen. Waar ik in de twee voorgaande weken met grote regelmaat mijn hand, ongemerkt, op mijn buik legde betrapte ik mij er in de auto op dat ik dat niet meer deed. Toeval? Of een voorteken? Ik probeerde me er zo min mogelijk op te focussen en me er gewoon op te richten dat we een leuk weekend met mooie races zouden krijgen.
Het telefoontje
Daar ging hij dan, mijn telefoon. Ik zag aan het nummer dat het het ziekenhuis was en nam op. "Dag mevrouw, het is met het ziekenhuis van Genk wij zouden u bellen over de bloeduitslagen. Helaas heb ik geen goed nieuws voor u, er is geen zwangerschap ontstaan." Op dat moment zakte de grond onder mijn voeten weg. Ik hield me groot tijdens het telefoontje, maar daarna barstte ik in tranen uit. Mijn toenmalige partner, mijn zoontje en mijn moeder waren bij me om me te troosten.
Een droom in duigen
Voor mij was een droom in duigen gevallen. Ja, ik was al moeder van een geweldige zoon. Maar ik zou zo graag zelf een kindje hebben willen dragen en het op de wereld willen zetten. Dat was me om wat voor reden dan ook niet gegund. En dat was iets waar ik nu mee moest gaan leren leven. Een onvervulde kinderwens. Ik stuurde mijn zusjes een appje om het nieuws te vertellen en ook een paar mensen uit mijn directe omgeving stelde ik op de hoogte. Daarna legde ik de telefoon weg, want mijn ouders kregen visite van vrienden van ons die het hele weekend zouden blijven vanwege de TT. En ik wilde niet dat iemand merkte hoeveel verdriet ik ervan had. Het zou gewoon een leuk weekend moeten worden zoals alle jaren.
Uit eten
Aan het einde van de middag kwam mijn zusje mij ophalen. Ze wilde met mij uit eten. We gingen op de fiets, want de auto raak je toch niet kwijt met deze dagen, en ik moet toegeven dat het best gezellig was. Een etentje met een lach en een traan, maar ja, het leven gaat door. En verdriet dat mocht er best zijn, maar daar wilde ik me op dat moment niet door laten leidden. Het etentje was echt gezellig, op de achtergrond hoorden we natuurlijk veel, heel veel, motoren en we zagen veel mensen die zich die avond vast niet helder meer herinneren.
Wakker tot ik schreef
De nacht van vrijdag op zaterdag lag ik wakker in bed. Ik kon gewoon niet in slaap komen. Mijn zoon en toenmalig partner sliepen al, maar ik lag te woelen. En te huilen. Zachtjes, zo stil mogelijk. Want ik wilde niemand wakker maken. Tegen half drie ontstond de drang om te gaan schrijven. Maar in het donker is dat natuurlijk lastig. Gelukkig was mijn telefoon in de buurt. Dus die pakte ik en ik begon te typen. Het werd, hoe kan het bij mij ook bijna anders, een gedicht. Een eerste gedicht over mijn gevoelens. Na het schrijven zocht ik er nog een afbeelding bij en daarna legde ik mijn telefoon weg. Het was klaar, mijn eerste emoties waren er uit. Daarna viel ik als een blok in slaap. Voor een paar uurtjes dan…
Stiekem toch heel erg genoten
Ondanks mijn verdriet besloot ik toch te proberen om te genieten die zondag de 30e juni. Kaartjes voor de TT zijn duur genoeg en bovendien, het zou de situatie toch allemaal niet veranderen. Ik heb echt wel een traantje gelaten daar aan de baan hoor, maar probeerde wel mijn emoties zoveel mogelijk te parkeren voor een later moment. Meestal waren die momenten ’s nachts als ik alleen was. En dat was ook prima. Of nou ja, weinig slaap is natuurlijk ook niet heel bevorderlijk, maar dat nam ik maar even voor lief.
Ik weet dat de mensen die bij ons waren op de baan niets hebben gemerkt die dag. Dus ik heb mijn emoties toen goed verborgen weten te houden. De TT zelf was geweldig. Smetje was wel dat onze grote favoriet Valentino Rossi door een crash de wedstrijd niet uit zou rijden, maar met Maverick Viñales als winnaar mochten we ook niet klagen. Kortom, het was gewoon ook toen een ouderwets dagje genieten. En dat gaan we dit weekend, vijf jaar na dat telefoontje zeker weten weer doen! Toch moest ik wel weer even terugdenken aan 28 juni, vandaag precies vijf jaar geleden.
