Een tijdje geleden schreef ik over mijn onvervulde kinderwens. Wat heb ik daar een mooie reacties op gekregen! Maar er kwamen uiteraard ook vragen. En enkele van die vragen daar ga ik het vandaag over hebben.
Hoe ga jij om met…
Zwangerschappen om je heen?
Dat wisselt wel eens. Ja, ik heb momenten dat ik heel jaloers kan zijn op iemand die zwanger is. Zeker wanneer die persoon al meerdere kinderen heeft. Maar wanneer iemand zwanger is, dan is dat toch voor mij ook altijd nog wel een wonder. Ik bedoel, het blijft toch bijzonder dat 2 cellen samensmelten en daar iets moois uit ontstaat.
Vragen of er nog een tweede kindje komt?
Dat was wel lastig in het begin. Nu ben ik natuurlijk alleen en bovendien nader ik de 40 dus is het minder een issue aan het worden. Maar vooral in het begin was het wel lastig als mensen vroegen of er nog een tweede kindje zou komen. Helemaal natuurlijk toen wij bezig waren in de hoop een tweede kindje te mogen krijgen en het bij mij niet lukte. De vragen of er nog een tweede kindje komt vind ik dan nu ook minder lastig, want dat antwoord is simpelweg nee.
De vraag of ik zelf geen kindje had willen dragen
Ja, die vraag krijg ik wel eens. Want niet iedereen weet natuurlijk van mijn onvervulde kinderwens. En ik zal niet ontkennen dat die vraag geen pijn doet. Want hoe graag had ik het gewild. Afhankelijk van de situatie kies ik dan meestal mijn antwoord. Zij het mensen waar ik verder niet echt veel contact mee zal hebben, dan draai ik vaak om de waarheid heen. Vooral ook omdat ik dan niet al te veel wil blootgeven van mezelf. Dat hoef ik dan van mezelf niet zeg maar. Maar wanneer het bijvoorbeeld collega’s zijn die me dat vragen, dan vertel ik wel dat ik het graag gewild had, maar dat het me niet gegeven is. En daar laat ik het dan vaak ook wel bij. Tenzij de andere persoon doorvraagt en ik merk dat het geïnteresseerd is en niet een doorvraag “omdat het zo hoort”.
Vervelende vragen?
Ik vind het niet heel vervelend om vragen hierover te krijgen. Soms is het moment waarop een vraag gesteld wordt alleen niet heel erg handig, maar dat weet zowel de vraagsteller als ikzelf niet altijd van te voren. En tja, wanneer er emotie bij loskomt, dan mag die er ook gewoon zijn van mezelf. Ik weet inmiddels wel hoe ik die emotie snel weer “onder controle” krijg, maar het is natuurlijk ook wel een onderwerp waar gewoon emotie bij komt kijken. En ik ben geen robot natuurlijk. Mens en emotie gaat gewoon samen en dat zou ook gewoon moeten mogen.
Lees ook:
Ik kan begrijpen dat dit allemaal ontzettend moeilijk en verwarrend is. Hoewel ik erg meevoel weet ik in dergelijke situaties nooit hoe hierop het best te reageren. Ik ben dan altijd gewoon bang om iets fout te zeggen. Vooral dan omdat ik zelf door omstandigheden geen kinderen heb.
Ik kan inmiddels wel redelijk omgaan met dat soort situaties. Alleen wanneer ze onverwacht voorkomen en ik een slechtere dag heb, dan is het nog wel eens lastig.
Wat een moeilijk onderwerp. En je emotie mag er zeker zijn!
Dank je wel
Ja lastig…ik heb vaak vragen gesteld waarbij ik me achteraf ongemakkelijk voelde. Dat komt doordat ik heel direct ben en daarna ook oprecht geïnteresseerd in mensen dus soms vraag ik net iets te ver door.
Maar dan komt het uit interesse van jou. En dat wordt ook echt wel gemerkt door de andere partij hoor.
Het is een kwetsbaar onderwerp, als mensen op een verjaardag hier vragen over stellen lijkt me dat bestwel moeilijk.
Is het ook wel eens hoor. Vaak beseffen mensen pas later wat ze zeggen en gaan ze zich dan zelf ongemakkelijk voelen. En dan proberen ze het “goed” te praten maar dat maakt het alleen lastiger.
Ja, ik denk dat iedereen soms wel iets zegt waarvan hij of zij vervolgens denkt: ‘Oh nee, wat ze ik nou weer voor iets stoms?!’ Om die reden ben ik ook altijd erg mild naar wat mensen tegen mij zeggen. Het is doorgaans goed bedoeld….
Dat is zeker waar dat het doorgaans goed bedoeld is. En als ik dat merk, dan is het ook makkelijker om gewoon te antwoorden.
Wat een mooi eerlijk artikel heb je hier over geschreven. Ik heb wel eens iets, achteraf gezien, onhandigs gezegd tegen een client die geen benen meer had. Gelukkig had de goede man veel humor en kon erg om mijn opmerking lachen
Dank je wel!
Een nieuwe collega vroeg op haar eerste werkdag direct aan iedereen of ze kinderen hebben en bij nee was de vervolgvraag, is dat bewust? Dat viel bij een aantal collega’s niet goed, maar hoewel ze er op aangesproken is, snapte zij totaal niet dat ze daarmee mensen had gekwetst… Zulke vragen kunnen eventueel later worden gesteld, maar zeer zeker niet als je elkaar nog niet kent.
Een moeilijk en gevoelig onderwerp. Soms vibd ik het erg moeilijk om erop te reageren
Een kinderwens is denk ik echt het grootste verlangen dat het moeilijkst naast je neer te leggen is. En ik vind het mooi en knap dat je dit zo durft te delen op je blog en tegelijkertijd is het fijn dat je het op deze manier in ieder geval een heel klein inimini-beetje van jezelf af kunt schrijven. Veel liefs!