Vandaag, 27 januari, is weer de jaarlijkse holocaustherdenking. Reden voor mij om hier aandacht aan te besteden op mijn blog. Het zal je, wanneer je een vaste bezoeker bent van mijn blog, niet ontgaan zijn dat ik regelmatig aandacht besteed aan de Tweede Wereldoorlog. En dus ook aan herdenkingsdagen die hiermee te maken hebben.
De holocaust
Even terug in de tijd. Wat is de holocaust nou ook alweer precies? De Holocaust, van 1941 tot 1945, was een gruwelijke campagne gericht op het uitroeien van bevolkingsgroepen. Groepen die door de nazi’s als “ongewenst” werden beschouwd, met name Joden. De meedogenloze uitvoering omvatte massale deportaties, dwangarbeid, vernietigingskampen en systematische moordpartijen.
Herdenken
De holocaust was één van de meest tragische gebeurtenissen in de geschiedenis, waarbij miljoenen onschuldige mensen werden vervolgd en vermoord tijdens de Tweede Wereldoorlog. Herdenken is belangrijk, niet alleen om eer te betuigen aan de slachtoffers, maar ook om de verhalen van de weinige nog in leven zijnde overlevenden levend te houden. Door te herdenken, vergeten we niet en wordt de geschiedenis overgedragen aan de nieuwe generaties.
Bovendien is het een vorm van bewustwording. Immers, er zijn nog steeds oorlogen en er worden nog steeds onschuldige mensen slachtoffer. Ik ben van mening dat wanneer we onze geschiedenis blijven herdenken, dat ook doorwerkt op de huidige en toekomstige generaties.
Monument
Om de slachtoffers van de holocaust te herdenken is er in Amsterdam een monument gebouwd. Een monument met alle namen van slachtoffers van de holocaust. Elk slachtoffer op een eigen steen. In totaal zijn er voor het namenmonument 102.220 namen geplaatst: 102.000 voor de omgekomen Joden en 220 voor de omgekomen Roma en Sinti. Wanneer je het Westerborkpad gaat wandelen, dan kom je langs het monument. Ik heb ooit de eerste twee etappes van dit pad gelopen, toen was het monument helaas nog in aanbouw, dus ik ben zeker van plan om terug te gaan en zelf te verdwalen tussen de vele namen. Want met de spiegels boven het monument en de muren met stenen kan ik me voorstellen dat het voelt als verdwalen. Verdwalen tussen namen, tussen verhalen, tussen mensen.
