Je weet inmiddels waarschijnlijk dat ik een onvervulde kinderwens heb, waar ik toch met enige regelmaat wel wat over deel hier op mijn blog. Laat me allereerst vertellen dat ik het altijd bijzonder blijf vinden als iemand in verwachting raakt en een klein mensje op de wereld mag zetten samen met zijn of haar partner. Vandaag deel ik met je wat het met mij doet als iemand heel dichtbij een kindje verwacht.
Familie
In mijn familie kan ik niet spreken over een zwangerschap heel dichtbij sinds ik weet dat mijn kinderwens onvervuld blijft. Mijn ene zusje heeft (nog) geen kinderen en mijn andere zusje heeft er vier, die allemaal zijn geboren voordat ik wist dat mijn wens niet in vervulling zou gaan. Dus ik mag me wel rijk prijzen met drie geweldige nichtjes en één geweldig neefje. Een neefje die in de vakantie maar wat graag bij mij in de caravan wilde slapen en me dan steevast dacht wakker te maken met zijn Spiderman knuffel en met Chase van Paw Patrol. Wat deze tante natuurlijk braaf meespeelde, want ik was eigenlijk allang wakker.
Collega en hele goede vriend
Geen zwangerschap in mijn familie dus. Maar er is wel een zwangerschap heel dichtbij mij. Een collega van mij krijgt namelijk in juli een kindje. En die collega… is een hele goede vriend van mij. Sinds ik hem heb leren kennen op het werk zijn we eigenlijk in korte tijd heel goed bevriend geraakt en hebben daardoor ook buiten het werk veel contact. En ja, met zijn vrouw krijgt hij dus over een paar maanden een kindje. Ik vind dat echt heel bijzonder en ik zie hoe trots hij is dat er weer een wondertje onderweg is. En natuurlijk is dat geheel terecht. Ik ben ook de eerste die hem vraagt hoe het is gegaan als ik weet dat hij met zijn vrouw voor een echo is geweest.
Sterker nog, als ik voor mijn gevoel niet snel genoeg wat hoor, dan app ik hem gewoon, ook als ik weet dat hij onderweg is naar het werk haha. Het blijft ook heel bijzonder om foto’s van het kleintje te zien en zo een klein beetje de ontwikkeling mee te kunnen volgen. Brengt mij ook weer een klein beetje terug naar de tijd dat wij in verwachting waren van onze zoon. Toen stond ik immers ook een beetje aan de zijlijn en kon mijn kleine man alleen zien wanneer we bij de verloskundige een echo hadden. Terwijl mijn toenmalige vrouw mijn zoon ook volop voelde en altijd met haar meedroeg.
Meeleven en mee verwonderen
Maar goed, terug naar mijn collega. Vol trots krijg ik natuurlijk elke echo te zien. Nou moet je weten dat klanten lange tijd dachten dat wij of getrouwd waren of dat wij broer en zus waren. En waarom? Omdat wij hier in Limburg allebei met een Nederlands accent spreken. Ik kan je vertellen: Den Haag en Assen is toch echt wel een heel verschil hoor! Maar vooral de laatste vraag vonden we wel grappig en aangezien we echt goed bevriend zijn, noemen we elkaar tegenwoordig ook vaak broertje en zussie op het werk. Onze collega’s weten dat inmiddels en vinden het prima. En wij? Wij weten wel hoe het echt zit.
Ik vind het bijzonder om de echo’s te zien. Ook die echo waarop de kleine geen zin erin had en eigenlijk teveel bewoog waardoor je weinig kon zien op de foto. Daaruit blijkt gewoon ook maar weer dat een echo gewoon een momentopname is en het altijd de vraag is of een kindje mee wil werken. En na een zwangerschap komt natuurlijk straks een bevalling en een moment waarop ik het kindje voor het eerst in levende lijve mag gaan bewonderen.
Emotie
Afgelopen week heb ik met een andere collega afgesproken dat we samen op kraamvisite gaan. En dat we dus ook samen een cadeau gaan kopen. En dat vind ik prima, gezellig en leuk. Maar ik vind het ook spannend. Want ik weet dat een baby me heel erg kan ontroeren op het moment dat ik het in mijn armen heb (wie zegt er trouwens überhaupt dat ik dat kindje vast mag houden). Maar ik weet dat op het moment dat ik een baby voor het eerst vast heb er toch emoties bij mij omhoog komen van mijn eigen gemis. Meestal echt alleen bij een eerste keer. Daarna “ken” ik het kindje en wordt het op één of andere manier makkelijker ofzo.
Afspraak
Daarom heb ik met mijn collega afgesproken dat ik eerst een keer gewoon alleen kom naar hem en zijn vrouw zodat ik eerst het kindje alleen kan zien en mijn emoties kan laten gaan. Nou zal mijn andere collega die mee gaat er ook niet moeilijk over doen als ik emoties laat komen, maar het is mijn eigen gevoel dat maakt dat ik dat niet fijn vind. En ik weet dat ze vaak mijn blogs lees, dus dit zal ze vast ook lezen, maar dat is niet erg. Ik ben en blijf nou eenmaal een schrijver en geen prater.
Stiekem kijk ik toch ook wel een beetje uit naar het moment dat ik een appje krijg dat het kleine wondertje geboren is. Ja, ik ga uit van een appje, want ik gok zomaar dat ik aan het werk ben als de vrouw van mijn collega gaat bevallen, maar dat zien we dan wel. En dan krijgen ze uiteraard eerst van mij de tijd om familie bij de kleine te laten en hoor ik vanzelf wel wanneer ze vrienden en later collega’s en dergelijke kunnen ontvangen. Want de geboorte van een kindje is wel iets waar je als partners de tijd voor moet nemen om daar aan te wennen en te wennen aan de vernieuwde situatie. Ik weet in elk geval dat ik heel blij was dat wij niet dagelijks bezoek over de vloer hadden toen mijn zoon geboren was.
Lees ook:
4 thoughts on “Een zwangerschap heel dichtbij”