Vorige week schreef ik in mijn artikel over mijn onvervulde kinderwens. Na het bericht dat die kinderwens voorgoed onvervuld zou blijven stortte mijn wereld in. Althans, het voelde op dat moment letterlijk alsof de grond onder me vandaan gehaald werd. Gelukkig was mijn partner destijds bij mij en ons zoontje en waren we bij mijn ouders thuis. Nou ja, mijn moeder was thuis, mijn vader hoorde het pas later maar dat was niet erg.
Een droom in duigen
Mijn droom was in duigen gevallen en dat deed pijn. Heel veel pijn. Maar veel tijd om te rouwen daarom gaf ik mezelf niet. Wij waren namelijk bij mijn familie in Assen vanwege de TT en dat betekende dat vrienden van mijn ouders op bezoek zouden komen om het weekend daar door te brengen en op zondag met zijn alles naar het circuit te gaan. Mijn toenmalige partner, ons zoontje en ik ook. Uiteraard zou ik gaan. Ik heb nog geen jaar over gegaan sinds ik van mijn vader mee mocht. Ons zoontje zou voor de eerste keer mee gaan. En dat was best heel dubbel, maar stiekem ook wel fijn.
Maar omdat het huis bij mijn ouders dus vol zou zitten met vrienden besloot ik een masker op te zetten. Vooral niet te veel te laten merken hoe ik me voelde en wat er speelde. De enigen die het wel wisten waren verder mijn zus en haar man en natuurlijk mijn vader. Verder niemand in Assen en dat wilde ik graag zo houden. Wel heb ik gelijk een aantal van mijn vriendinnen in Limburg op de hoogte gesteld, zodat ik in elk geval kon appen als ik het nodig had.
Depressie
De eerste nacht na het bericht sliep ik niet. Althans, ik heb geloof ik 2 uur geslapen die nacht. Alleen de laatste twee uurtjes van de nacht. Daarvoor lag ik alleen maar te huilen. Te huilen tot ik uiteindelijk mijn telefoon pakte en een gedicht schreef:
Dit gedicht was het begin van vele gedichten die ik in die eerste periode schreef. Voor mij de enige manier om mijn gevoel echt te uitten. Niet dat er niet gevraag werd hoe het met me ging hoor, integendeel. Maar ik ben geen prater en had bovendien geen zin om hele dagen te huilen. Dus het liefst stopte ik alles weg met als gevolg dat ik ’s nachts vrijwel niet sliep. En dat was nou net een beetje voeding voor mijn depressie.
Therapie
Een periode brak aan waarin ik het heel erg moeilijk had met mijn onvervulde kinderwens. Een periode ook waarin mijn partner en ik op mijn manier aan mensen om ons heen bekend hebben gemaakt wat er speelde. En op mijn manier was natuurlijk schriftelijk met een gedicht. Het leven ging als een soort waas aan me voorbij. Ik zorgde voor mijn zoon, gaf hem alle liefde die ik had en verder deed ik alles op de automatische piloot. Ik was me nooit echt bewust van wat ik wel en niet deed, ik deed maar gewoon. Plezier haalde ik niet meer uit dingen. Waar ik normaal op vakantie volledig kon ontspannen lukte het dat jaar totaal niet. Ik besloot na mijn vakantie hulp in te schakelen.
Na mijn vakantie had ik een afspraak met mijn huisarts. Ik had alles voor hem opgeschreven wat ik wilde delen en hij nam alle tijd voor me. Ik kreeg een verwijzing voor een psycholoog en om de wachttijd tot de eerste afspraak te overbruggen bleef ik wekelijks bij de huisarts komen. Daarna kon ik bij de psycholoog terecht. In de eerste sessies spraken we over wat er gebeurd was en hoe ik me voelde. Om met de ergste emoties om te gaan stelde hij voor om een EMDR-therapie te startten.
Herbeleven
In de therapie was het de bedoeling dat ik situaties waar ik last van had zou herbeleven. En dat lukte. Ja, het herbeleven deed pijn, maar de bedoeling bij EMDR-therapie is dat, doordat je afgeleid wordt tijdens het denken aan de situatie, de herinnering wel blijft, maar het verdriet minder wordt. En ook al was ik wel sceptisch aan het begin van de therapie, ik kan terugkijkend daarop wel zeggen dat ik veel aan de therapie gehad heb. Mijn depressie verdween langzaam en er kwam weer licht in mijn leven. En daar was ik heel erg blij om.
Nee nooit echt een depressie gehad. Gelukkig niet. En ook geen emdr. Maar heel goed dat het er is.
Ik heb zeker ervaring met EMDR-therapie ik heb het meerdere keren ervaren, en elke keer kom ik er weer anders uit. De ene keer word ik emotioneel de andere keer zit het in mijn lichaam, maar bij mij werkt het zeker, de foto is doorbroken.