4 februari, wereld kanker dag. Een ziekte waar we allemaal helaas vroeg of laat wel een keer in onze omgeving mee te maken hebben. Zo ook ik. Een ziekte waar ook veel onderzoek naar gedaan wordt. En een ziekte die gelukkig steeds vaker te genezen is. Maar helaas niet altijd. Vandaag sta ik even stil bij kanker.

Familie

In mijn familie hebben we veel te maken gehad met kanker. Een lied wat daar vaak aan doet denken is Passie van Clouseau. “Droog je tranen ook al heb je veel verdriet” iets wat ik vaak maar gewoon probeerde te doen. Want verdriet waas er. Om de ziekte van mijn vader, mijn opa, mijn oma, mijn overgroot oma. Nou ja en zo kan ik helaas nog wel even doorgaan. En ik zal ook niet de enige zijn die vaak geconfronteerd is met deze ziekte.

Over mijn lijk

Heel lang heb ik het programma “over mijn lijk” niet gekeken. Ik wilde niet steeds geconfronteerd worden met mensen, veelal leeftijdsgenoten, die zouden overlijden aan kanker. Dit jaar ben ik voor het eerst wel aan het kijken. Ik neem alles op en kijk wanneer ik wil. Ik vind het mooi om te zien hoe deze mensen toch nog alles uit hun leven proberen te halen zolang het gaat. En ik vind het knap dat je de kracht hebt om bijvoorbeeld je eigen doodskist te ontwerpen. Ik weet niet of ik het zou kunnen mocht het mij overkomen. Maar dat weet je denk ik ook pas wanneer je echt in een dergelijke situatie zit.

Bevolkingsonderzoek

Vorig jaar werd ik 40 en toen kreeg ik weer een uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Zoals altijd heb ik ook deze keer weer “gewoon” meegedaan. Ik vind het namelijk belangrijk dat de mogelijkheid er is om kanker in een vroeg stadium op te sporen en werk daar dan ook zeker aan mee. Doordat mijn vader jong kanker kreeg, mogen wij als kinderen ook elke vijf jaar een darmonderzoek om te kijken of alles in orde is. En ook daar maak ik gebruik van. Gewoon om zeker te zijn dat alles goed is. En tot nu toe is het ook altijd goed geweest gelukkig.

Bang?

En toch heb ik altijd gezegd dat ik ervanuit ga dat ik ook ooit een keer kanker ga krijgen. Misschien ook wel als een soort bescherming voor mezelf. Zo van, komt het niet dan valt het alleen maar mee. Natuurlijk hoop ik dat het mij bespaart blijft. En mocht het mij wel overkomen? Dan zal ik er alles aan doen om te genezen. Voor mijzelf, mijn zoon en iedereen die mij op dat moment lief is.

Sta jij vaak stil bij kanker?