Oorlog en geluk

Ongetwijfeld weet ook jij dat er in Oekraïne een vreselijke oorlog aan de gang is. Toen die oorlog begon had ik door mijn verhuizing nog geen tv en daar was ik stiekem heel blij mee. Ik kan me niet voorstellen wat er voor vreselijke beelden te zien moeten zijn geweest. Natuurlijk heb ik hier en daar wel wat gezien, maar lang niet alles. Er kwam een vluchtelingenstroom op gang. Mensen op zoek naar geluk? Dat denk ik niet. Ik denk dat zij vooral op zoek waren naar veiligheid.

Hulpacties en opvangplaatsen

Al snel kwamen er vele hulpacties op gang in ons land als antwoord op de verschrikkelijke oorlog. Van het inzamelen van statiegeldflesjes of het legen van een spaarpot tot het regelen van transporten naar Oekraïne. Ik vond het hartverwarmend om te zien waar een klein land groot in kan zijn. Even later, toen de eerste vluchtelingen ons land bereikten, kwamen er ook meer mensen die hun huis aanboden om onderdak te verlenen aan de vluchtelingen. En dan zijn er nog al die mensen die wel iets wilden doen, maar het om wat voor reden dan ook niet konden.

Meer dan een kerk

Enkele van die mensen waren mijn ouders. Mijn moeder wilde heel graag wat doen voor de vluchtelingen uit Oekraïne en overwoog om een gezin in huis te halen. Aan de andere kant… waar begin je aan? Je weet niet hoe lang die mensen gedwongen moeten blijven, er is een ongelofelijke taalbarrière en je moet zelf natuurlijk het ook aankunnen. Daarnaast hebben slachtoffers van deze oorlog misschien ook wel trauma’s opgelopen. Dus liet mijn moeder die gedachte maar varen.

Maar er kwam iets anders op haar pad. Onze kerk in Assen was benaderd door de gemeente of zij een opvangplaats zouden kunnen zijn en daar was positief op gereageerd. Na een behoorlijke transformatie van het gebouw en het plaatsen van een aantal units om te kunnen douchen en dergelijke in de tuin kwam het bericht dat er een uit de oorlog gevluchte familie te gast zou komen. Een grote familie bestaande uit 15 personen. Al snel na hun komst was mijn moeder, als coördinator van de vrijwilligers die regelmatig aanwezig zouden zijn, een vertrouwd persoon voor deze familie. De familie zag het als een groot geluk dat ze bij elkaar konden blijven en zoveel hulp kregen.

Onverwacht verhuizen

En toen kwam na een paar maanden onverwachts het bericht van de gemeente dat het Oekraïense gezin vanuit onze kerk zou moeten verhuizen naar een leegstaand kantoorpand dat was verbouwd tot woonverblijf. Het leek er op dat mijn ouders en de familie afscheid van elkaar zouden moeten nemen. Maar niets is minder waar. Mijn ouders zijn nog altijd veel betrokken bij de familie en helpen hen waar ze kunnen. Middels een app is er al die tijd gezorgd dat communicatie mogelijk was, maar inmiddels krijgt de Oekraïense familie Nederlandse les van… juist mijn moeder en een aantal andere vrijwilligers.

Gelukszoekers?

Er zullen vast veel mensen zijn die denken dat de Oekraïense vluchtelingen gelukszoekers zijn. Dat ze ons land niet meer zullen verlaten als die vreselijke oorlog ooit voorbij is. Dat ze alleen maar naar ons land zijn gekomen om er beter van te worden. Persoonlijk geloof ik daar niet in. Ik heb de familie even kort mogen ontmoeten en volg enkelen van hen ook op de sociale media. Niet altijd makkelijk, want de vertaling bij bijvoorbeeld Facebook is af en toe dramatisch, maar dat terzijde. Deze familie kwam op mij over als een hele warme hechte familie die uiteraard blij zijn dat ze veilig zijn. En dat ze wegens persoonlijke redenen met het hele gezin hebben kunnen vluchten, inclusief hun vader. Dus ja, dat is voor hun een groot geluk. Aan de andere kant ervaar ik ook wel dat ze nog altijd zeer, zeer betrokken zijn bij hun land en niets liever willen dan terug gaan naar het land wat hun thuis is. En ik ben ervan overtuigd dat waanneer het kan zij ook zeker gaan kijken hoe ze terug kunnen. Met een mooie herinnering en goede vrienden verder.

Hoe kijk jij naar de vluchtelingen? Zou jij ze opvangen als je zou kunnen?