Een jaar later, hoe is het nu?

Voor wie mij nog niet zolang volgt, zal dit een rare titel van een artikel zijn. Wie mij al langer volgt heeft, begrijpelijk, niet alle data in zijn of haar hoofd. Maar vandaag is het één jaar geleden dat ik een operatie moest ondergaan. In dit artikel blik ik terug op de tijd van mijn herstel, vertel ik hoe het nu, een jaar later, met me gaat en… kijk ik vooral naar de toekomst. Lees je mee?

Mijn wereld stond even stil

Wat vliegt de tijd toch. 4 april 2024 was voor mij een beladen dag. Vooral een hele spannende dag. En een dag die aanvankelijk best lang duurde. Ik moest namelijk pas om 12.10 in het ziekenhuis zijn voor mijn operatie. De diagnose: baarmoederkanker. En ook al ben ik er altijd wel vanuit gegaan dat ook ik niet aan deze ziekte zou kunnen ontsnappen, het kwam toch als een schok. Mijn wereld stond letterlijk even stil. Stil, om daarna in volle vaart weer door te denderen. En wie mij een beetje kent, weet dat ik door de dag heen probeerde er zo min mogelijk mee bezig te zijn. Immers, hoe minder ik ermee bezig was, hoe minder ik me kon laten leiden door emoties.

Spannend

Ook al zeiden de artsen vanaf het begin al wel dat de kans op genezing heel groot was, het was natuurlijk toch heel erg spannend die vierde april. Mijn baarmoeder zou verwijderd worden en daarmee hopelijk ook alle kwaadaardige cellen. Maar die uitslag zou later, telefonisch, volgen. Wel kreeg ik nadat alles achter de rug was en ik weer op de kamer lag, te horen dat alles goed gegaan was. Men had verwijderd wat verwijderd moest worden en verder niets. Gelukkig maar, dat leek in elk geval al positief. Ook de telefonische uitslag bleek gelukkig goed uit te pakken, alles was weg en de zogenaamde snijvlakken waren schoon.

Hoe ging het verder?

Het herstel ging eigenlijk heel voorspoedig. Behalve dat ik nog wel een tijdje heel erg moe was, vooral aan het einde van de dag, maar minder goed sliep. Dat heeft best wel een tijd geduurd. Natuurlijk heeft iedereen er wel eens last van dat je één of meerdere nachten slecht slaapt, maar ik sliep soms ’s nachts een uur of drie, soms vier omdat ik lag te piekeren. Dat ene krampje dat ik voelde, zou dat wat betekenen? Die onverwachte steek, zou dat wat zijn? Op een gegeven moment, na de eerste controle afspraak waarin nogmaals bevestigd werd dat alle slechte cellen verwijderd waren, besloot ik dat het klaar was. Ik was schoon zoals dat dan genoemd wordt. Dus waarom zou ik me met alles wat ik voelde bezig houden? En warempel, nadat ik het meer losliet, ging het slapen ook beter. Niet elke nacht hoor. En zeker niet van de ene op de andere dag, maar geleidelijk merkte ik verbetering. De vermoeidheid verdween langzaam een beetje. En nu, een jaar later, is mijn slaappatroon eigenlijk weer zoals die altijd was.

Hoe is het nu?

En vandaag is het dus zomaar een jaar later. Daar hoef je helemaal niets voor te doen. Of nou ja, je moet natuurlijk wel adem blijven halen, maar de tijd gaat vanzelf voorbij. Vliegt voorbij zelfs en op de rem trappen lukt niet. Natuurlijk is dat ook een goed teken. Want wanneer ik de dagen om zou moeten kijken, is het leven ook geen feest. Nee, ik kijk vooruit. En ja, op het moment dat er een periodieke controle aankomt is het wel even spannend. Maar aan de andere kant, ik voel me goed, heb geen klachten en ga er daarom ook maar vanuit dat er niets aan de hand meer is. Ik ben genezen en heb mijn vizier op de toekomst gericht. Een toekomst die ik samen met mijn zoon kleur geef.

Blik jij wel eens terug op een gebeurtenis uit je leven? Hoe is dat voor jou?