6 maart 2019, de dag die de mooiste dag in mijn leven had kunnen zijn. Vandaag dus 3 jaar geleden. Had moeten zijn misschien wel. En toch is het nu altijd een dag met een bijsmaak. Waarom? Dat vertel ik je zo. En ik vertel ook hoe ik dagen als deze invul.

Ik kan het niet

6 maart 2019 was de dag waarop ik uitgerekend zou zijn als mijn laatste ICSI poging gelukt was. Uitgerekend van één of misschien zelfs wel twee wondertjes. Want ja, bij de laatste poging heeft men twee embryo’s teruggeplaatst om de kans op een zwangerschap te vergroten. Als je mijn blog langer volgt weet je inmiddels dat mij dat niet gegeven is. Dat het mij helaas niet gegeven is om het mooiste dat een vrouw kan meemaken, denk ik althans, zelf mee te maken.

Inmiddels heeft het verdriet om mijn onvervulde kinderwens wel een plek gekregen. En ben ik ontzettend trots op mijn geweldige zoon, waarvan ik de hele zwangerschap als partner van een zwangere heb mogen ervaren. ook dat was wel heel bijzonder. Het zien groeien van een buik, het voelen van de schopjes, het zien draaien van onze, toen nog, kleine man. Maar het zelf voelen, dat kan ik niet.

3 jaar, wat zou je zijn geweest?

Vandaag zou ik dus eigenlijk een verjaardag moeten vieren. Van een kindje dat drie jaar zou zijn geworden. Een meisje als ik de Chinese horoscoop zou moeten geloven. Enfin, ik zal het nooit weten. Niet wat het zou zijn geworden. Niet hoe het kindje, of zelfs de kindjes, eruit zouden hebben gezien. Het blijft altijd een vraag. En ik sta toch altijd even stil bij die dag. Dan vraag ik me af wat het zou zijn. Hoe het kindje eruit zou hebben gezien. Hoe mijn leven eruit zou hebben gezien met een tweede kindje. Hoe… nou ja, veel vragen dus.

Een teken?

Vorig jaar moesten wij met het koor waar ik bij zing op 6 maart een mis opluisteren in een kerk. Mijn eerste optreden in een mis met het koor. En daar zag ik best wel tegenop. Ik ben zelf niet Katholiek dus tijdens de mis, als wij niet hoeven te zingen, dan kijk ik meestal om me heen. Naar de glas-in-lood ramen meestal. Die 6e maart 2022 echter werd ik afgeleid door iets wat rondvloog. Het was een vlinder die heen en weer vladderde door de kerk.

Een vlinder… Het diertje dat ik ook zag op het moment dat ik naar buiten ging nadat ik hoorde dat ik niet zwanger was. Het diertje dat zo vaak als ik daar verdrietig om was in mijn buurt was. Het diertje dat daarom zoveel voor mij ging betekenen hierin. Na de mis hoorde ik van andere koorleden dat zij de vlinder ook hadden gezien en toen wist ik dat het echt was. Maar waarom zit een vlinder in een kerk?

Stilstaan en doorgaan

6 maart is en blijft voor mij altijd een bijzondere datum. Een datum waarop ik stil sta bij wat er had kunnen zijn en een dag waarop ik tegelijkertijd ook besef dat ik door moet gaan. En dat het leven toch ook iets is om te vieren. En daarom trakteer ik mezelf op 6 maart eigenlijk altijd toch op een gebakje.

Heb jij een voor jou bijzondere datum?