Vorige week was dit het gedicht van de week. Een bewuste keuze om het toen al te plaatsen op de speciale pagina, want dan kon ik er deze week verder over schrijven.
Mijn verjaardag
Op 4 juni ben ik geboren
Een stralende, zonnige dag
Tenminste dat heb ik van horen
Als ik mijn moeder geloven mag
De eerste zaterdag in juni
Zou mijn feestdag moeten zijn
En dat is het ook geweest hoor
Maar toen was ik nog klein
Sinds mijn twaalfde werd dat anders
De dag was overschaduwd door verdriet
Want er mistte iemand op mijn verjaardag
Mijn ene opa was er niet
Van hem moest ik afscheid nemen
Twee dagen voor mijn verjaardag
Stoffelijk was hij toen verdwenen
Maar ik weet dat ik hem in mijn hart dragen mag
Twee jaar later hetzelfde liedje
Nou ja niet helemaal maar bijna dan
Nu was het mijn andere opa
Die helaas ook niet meer op mijn verjaardag kwam
En dat legde toch een smetje
Waardoor ik niet echt straal en lach
Ja ik ben dan misschien wel jarig
Maar voor mij is dit een doodnormale dag
Veertig jaren jong
Aanstaande zondag is het dan zover. Dan is het veertig jaar geleden dat ik het levenslicht voor het eerst zag. Dat ging niet zonder slag of stoot trouwens, maar daarover later een keer meer. Veertig jaar en af en toe vraag ik me af waar de tijd gebleven is. De tijd dat ik als klein meisje met mijn vader aardbeien ging plukken in de tuin. De tijd dat ik mijn zusjes mocht verwelkomen en de kraamverzorgster kon helpen met het badderen en aankleden. De tijd waarin ik met zingen in aanraking kwam omdat ik binnen mijn geloofsgemeenschap bij het kinderkoor mee mocht zingen. En toen ik daar eigenlijk te oud voor was, maar nog te jong voor het meisjeskoor, ik toch mee bleef zingen omdat ik het zo leuk vond. En sindsdien ben ik nooit meer gestopt met zingen.
Maar ook de tijd waarin ik in aanraking kwam met verdriet door de gedeeltelijke verlamming van mijn opa’s, kanker bij mijn vader en het overlijden van mijn beide opa’s. Twee jaar na elkaar, zes en zeven dagen voor mijn verjaardag. En een crematie twee dagen voor mijn verjaardag. Dat hakte er als meisje van respectievelijk 11 en 13 wel even in.
Weer later erachter komen dat ik niet hetero ben, maar op vrouwen val, stage lopen in Amsterdam ten tijde van de aanslagen in Amerika in 2001 (wat was ik bang toen het eerste vliegtuig weer over onze flat vloog). Het begrip voor de daders van de aanslagen van de collega’s waar ik toen stage liep. Het herontdekken van mijn talent om gedichten te schrijven.
Terugkijken
Ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan over alles wat ik in mijn leven meegemaakt heb, maar ik wil het je niet aandoen om 40 minuten te moeten lezen over mijn leven. Althans, niet in één artikel, want er zijn natuurlijk genoeg artikelen op mijn blog te vinden waarin je meer over mij kunt lezen. En tijdens het schrijven van dit artikel besef ik me ook dat er veel dingen zijn waar ik nog nooit over geschreven heb. Wordt dus vervolgd.
Mooi geschreven Patricia. Iets Leuks van mijn jeugd is dat we woonden in assen de Langedijk. Onderin de flat. Leuke basisschool
De periode dat mijn vader echt niet meer beter werd t/m zijn sterfdag. Van precies een week voor Kerst 1989 t/m zijn overlijden op Nieuwjaarsdag 1990. Ook zo’n “fijne” periode. Niet vanwege zijn overlijden op zich, want als iemand hem zijn rust gunde was en ben ik dat wel, maar vanwege alles water in die periode mis ging vanwege beslissingen die door anderen voor mij gemaakt werden waardoor ik hem niet bij heb kunnen staan toen. Ondanks dat ik verstandelijk beredeneerd weet dat het mijn schuld is blijft het ook na al die jaren nog steeds een pijnlijke periode elk jaar. Daarom begint mijn nieuwe jaar sinds die 1 januari 1990 ook altijd op 2 januari. Ik gun jou morgen dan ook een dag die bij jouw gevoel van dat moment past. Dikke knuffel van mij.