Eerste pinksterdag ging ik fietsen. Aanvankelijk wilde ik overdag werken aan mijn blog maar het was zo’n ontzettend lekker weer dat ik besloot om een stuk te gaan fietsen. Ik nam een notitieboekje en een pen mee en wat te eten en te drinken zodat ik onderweg ergens rustig kon gaan zitten en kon gaan schrijven. En ik vond een stille plek.
Op die grote stille heide
Nadat ik had bedacht welke kant ik op zou gaan ging ik fietsen. Ik twijfelde of ik richting de Duitse grens zou gaan of richting het heidegebied tussen Landgraaf en Brunssum. Richting de Duitse grens is het wel heel erg klimmen en dalen en dat is toch echt niet mijn favoriete ding haha. Dus ik besloot om vandaag richting de Brunssumerheide te fietsen. Daar op de heide is één weg waar een bankje staat waar ik graag even in stilte zit. Namelijk de weg naar het monument voor Nicky Verstappen. Het 11-jarige jongentje dat hier in 1998 werd misbruikt en vermoord. Enfin, je kent het verhaal ongetwijfeld. Het bankje is vanaf de weg als je aan komt fietsen eigenlijk niet eens direct te zien, pas wanneer je het monument ziet, zie je ook het bankje. Inmiddels staat er iets meer begroeiing en is het kerstbomenperceel van toen geen kerstbomenperceel meer. Vanaf het bankje kijk je daar overigens niet recht op uit, het ligt iets links van het bankje.
Wat mij altijd weer opvalt is dat het altijd druk is op dat pad. En de meeste mensen kijken toch wel even op zij. Soms staan wandelaars even stil, fietsers stappen soms af. En ja, er zijn ook mensen die gewoon doorgaan met waar ze mee bezig zijn. En dat is prima. Zeker mensen hier uit de buurt kennen allemaal die plek wel en zullen niet elke keer daar stil staan.
Ontmoeten
Wanneer je alleen bent bij het bankje dan is het eigenlijk een hele mooie stille plek. Een plek waar ik inspiratie op kan doen, waar ik even tot rust kom en waar ik even alleen met mezelf kan zijn. Aan de andere kant is deze plaats ook een klein beetje een plaats van ontmoeten. Zo kwam er vanmorgen eerst een jongentje op het bankje zitten die met zijn broertje, moeder en honden aan het wandelen was. Hij wilde even uitrusten voor hij verder zou gaan. Dat uitrustten duurde wel twee hele minuten en toen gingen ze weer verder. Daarna kwam er een oudere dame naast mij zitten die aan het wandelen was met haar hondje. Vrijwel tegelijkertijd kwamen er twee mannen met een hond aanlopen die vertelden dat ze speciaal voor het monument naar de heide gekomen waren. Ze waren op vakantie op een stadscamping hier in de buurt en wilden persé even het monument bezoeken. De dame naast mij wist precies te vertellen waar het bosje was waar Nicky destijds gevonden was. Zij komt al jaren vrijwel dagelijks langs het monument tijdens een wandelingetje met de hond.
Ze gaf de mannen nog wat tips om mooie wandelroutes te lopen op de heide en daarna bleven we met zijn tweetjes op het bankje. En we raakten aan de praat. Of nou ja, mevrouw stelde vragen en ik beantwoordde ze haha. Het bleek dat ze vaak in de winkel komt waar ik werk, maar ze had me daar nog nooit gezien vertelde ze. Dat kan natuurlijk, want ik ben er wel veel, maar geen 24/7 dus het kan best dat zij komt als ik vrij ben. Of pauze heb. Na een tijdje namen we afscheid en ging de dame weer terug naar haar auto. Ik bleef nog even bij het monumentje om te genieten van die stille plek.
Vlinder
Wat ik heel mooi vond om te ontdekken is dat er heel veel rupsen en vlindertjes rondom het monument leven. Rowen Heze heeft een nummer geschreven voor Nicky Verstappen met als titel Vlinder. Dus dan is het extra mooi als je juist op die plaats ook de nodige vlinders en rupsen ziet. Het leven gaat door, ook op die plek. Maar het is goed om er toch even bij stil te staan dat het leven zomaar in een flits voorbij kan zijn.