Ja, je leest het goed, dit artikel gaat over ongelukken en over hoe die kunnen verbinden. In mijn omgeving merk ik dat op dit moment ook. Daarom voelde ik de behoefte om daar een artikel aan te wijden vandaag.
Drama op het ijs
Het zal je waarschijnlijk niet ontgaan zijn dat vorige maand hier in Landgraaf een verschrikkelijk ongeluk is gebeurd. Een 9-jarig meisje kwam onder het ijs terecht nadat ze met haar vader op een quad was gaan rijden. Ze overleefde het helaas niet. Het zorgde voor een schok in heel Landgraaf, maar vooral hier in de wijk waar ik woon. Een gezin werd getroffen dat heel actief meedeed in verschillende verenigingen in de buurt. Dus heel veel mensen hadden een connectie met het gezin en met het meisje. Het was dan ook dagenlang het gesprek van de dag in het dorp.
Overigens kies ik nu heel bewust het woord dorp, want eigenlijk zijn de wijken in Landgraaf kleine dorpen. Dat stamt nog uit de tijd voordat al die dorpskernen samen Landgraaf gingen vormen. Nu zijn ze allemaal één gemeente, maar toch kan je merken dat iedere wijk nog een eigen “dorpskern” heeft. En hier wordt ook eerder over een dorp gesproken dan over een wijk.
Maar het ongeluk zorgde voor een vorm van verbinding. Doordat iedereen het meisje en het gezin wel op één of andere manier kende, merkte je ook dat mensen steun zochten bij elkaar. Bij de school, bij verenigingen, in de winkel, midden op straat. Overal was er ruimte om met elkaar in gesprek te gaan, steun te zoeken bij elkaar en verbinding te zoeken.
Collega
Onlangs werden mijn collega’s en ik opgeschrikt door een bericht dat een collega van ons een ernstig ongeluk heeft gehad. Ook dat zorgt merkbaar voor verbinding op de werkvloer. Door mijn bedrijfsleider worden wij goed op de hoogte gehouden over hoe het met de collega gaat, maar je merkt ook wel dat wij als collega’s elkaar opzoeken. Om te praten over de collega, over de impact die het heeft. En ik vind dat mooi. Dat klinkt misschien raar, maar ik vind het mooi om te zien hoe mensen zo de verbinding zoeken. En ik denk ook dat het goed is. Wij als mensen zijn immers geen robots, maar hebben ook gevoel en het is goed om dat te uitten wanneer het lukt.
Diverse manieren
En natuurlijk zijn er diverse manieren om je gevoel te uitten. Zelf ben ik zeker geen prater en probeer ik, wanneer het ter sprake komt, ook niet te veel te zeggen om ongewilde emoties te voorkomen. Wat ik wel doe is, je raadt het waarschijnlijk al, schrijven. Schrijven over wat er gebeurt, wat het met me doet. Schrijven, in stilte, in mijn eigen omgeving. Gewoon omdat het kan. En omdat schrijven mijn uitlaatklep is.
Anderen zijn wellicht meer van het praten. Vertellen wat het met hen doet, delen van hun gevoel over de persoon die in nood is. Herinneringen ophalen aan grappige momenten. Hoop uitsprekend op een goede afloop. Appen met collega’s of er nieuws is. Of gewoon even stil zijn. Alleen met je eigen gedachten. En iedereen krijgt ook de ruimte die nodig is. Dat is heel fijn om te merken. Zo zie je dat nare gebeurtenissen kunnen zorgen voor verbinding. Ook met mensen waar je anders minder contact mee hebt.
