Ik ben dankbaar. Afgelopen week was, en is, voor mij en vele mensen in Waubach en heftige week. Het verlies van de 9-jarige Zoë kwam heel hard aan. Nog één keer heb ik de behoefte hierover te schrijven. En over wat maakt dat ik dankbaar ben.
Ongeloof en verdriet
Afgelopen week was een, ik schreef het al, heftige week. Het overlijden van het klasgenootje van mijn zoon kwam hard binnen. Ik moet zeggen dat de school hier heel goed op geacteerd heeft en dat slachtofferhulp aanwezig was voor de kinderen. Daarnaast mochten ze wanneer ze maar wilden naar het gedenkhoekje lopen om te kijken of een briefje te schrijven. Afgelopen vrijdag was er een afscheid georganiseerd op school, zodat alle leerlingen samen afscheid konden nemen.
Ook voor ons als ouders was er de mogelijkheid om naar het gedenkhoekje te gaan en een boodschap achter te laten. Daarnaast stond slachtofferhulp ook voor ons beschikbaar voor als wij vragen hadden omtrent het begeleiden van de kinderen. Verder zochten ouders elkaar wel op en natuurlijk gaat iedereen er op zijn eigen manier mee om. Ik deed dat door afgelopen maandag een gedicht te schrijven.
Bizar
Ik schreef het “ouderwets” met pen en papier en maakte er daarna een afbeelding van die ik op facebook zette. En daarna volgde er een lawine van reacties. Zoveel mooie reacties die ik kreeg op het gedicht. Een gedicht recht uit mijn hart vanuit de meest pure emotie die er op dat moment was. Een gedicht dat, volgens vele lezers, enorm binnenkwam. Ik kreeg van iemand de vraag of het gedicht gedeeld mocht worden en toen ging het snel. Meer dan 400 keer werd het gedicht gedeeld rechtstreeks vanaf mijn profiel. En dan heb ik het niet over de mensen die het gedicht als afbeelding op hebben geslagen en op die manier gedeeld.
Berichten
Naast reacties onder het gedicht kreeg ik ook veel privé berichten via messenger als reactie op het gedicht. Zo heb ik ook vernomen dat het gedicht de familie heeft bereikt. En dat het ook bij hen heel erg aankwam. Op een positieve manier. Ik kreeg zelfs de vraag of men, wanneer het zou passen, een deel van het gedicht mocht gebruiken tijdens de uitvaartdienst. Of het gebruikt is weet ik niet, maar dat is natuurlijk geheel aan de familie.
Dankbaar
Maar het maakte mij dankbaar. Dankbaar dat ik de gave en het talent heb om mijn gevoelens om te zetten in woorden. Gevoelens die in dit geval, de gevoelens van vele mensen waren. Dat ik de gave heb om met mijn teksten troost te kunnen bieden, het maakt me stil. Gedichten die voor mij persoonlijk zijn, die mijn meest pure emotie beschrijven, en die toch zo herkenbaar zijn voor anderen.
Dat maakt dat ik wil blijven schrijven. Dat ik toch al mijn gedichten nog maar weer een keer doorkijk en kijk of ik nog genoeg “materiaal” heb liggen voor een vierde bundel. Concrete plannen zijn er nog niet. Ja, ik heb vaak genoeg gedacht om eens een bundel over vrijheid of een ander thema vorm te gaan geven. Maar toch vind ik dan vaak dat ik nog niet genoeg materiaal heb om echt een goede bundel te maken. Een verzamelbundel met allerlei soorten gedichten over diverse thema’s. Ook een optie. En toch… Dus ik weet nog niet of en wanneer er een vierde bundel gaat verschijnen. Maar als die er komt, dan deel ik dat uiteraard via mijn blog. Voor mijn andere drie bundels en hun links verwijs ik je nu even naar mijn facebook bericht.
