Je hebt op mijn blog al vaker kunnen lezen over Oekraïne. Vandaag is het precies een jaar geleden dat de grote ellende daar begon. Van Oekraïense vrienden zag ik vanmorgen een herinnering van een jaar geleden waarin geschreven werd dat het hele gezin in de kelder zat. In één van de reacties las ik later dat hijzelf met zijn vrouw op de eerste verdieping zat en niet in de kelder. Inmiddels zijn zij veilig in Nederland, maar natuurlijk gaan hun gedachten elke dag nog terug naar hun thuis.
Het blijft me bezig houden
Tja, de oorlog laat ook mij niet los. Ik blijf de berichten volgen, de hulpacties, de gruwelen die we zien vanuit wat eens ongetwijfeld een mooi land was. Zelf ben ik er nog nooit geweest, maar wat ik vanuit foto’s en op het nieuws heb gezien was het heel erg mooi.
Ik kan me werkelijk niet voorstellen hoe het is om daar in angst te moeten leven. In een land waar eigenlijk al sinds 2014 oorlog is, toen vanwege de Krim en nu in het hele land. Het horen van het luchtalarm, de raketten en bommen om je heen. De schoten, het zien van onschuldige slachtoffers, verliezen van dierbaren. Het is gewoon in één woord verschrikkelijk.
Stille tocht
In Zwolle wordt door onder andere stichting MyZwolle vanavond een stille tocht gehouden. Een stille tocht uit solidariteit met en bewustwording voor de mensen en situatie in Oekraïne. Op de website van de stichting vindt je hier meer informatie over. Over deze stichting schreef ik ook al eerder en over het geweldige werk dat zij verrichting in samenwerking met stichting Single Goal in Oekraïne. Vanavond na de stille tocht zal er ook een verbinding met Oekraïne tot stand gebracht worden en zal er een 9-jarige Oekraïense jongen een lied van zijn vader ten gehore brengen. Helaas is Zwolle voor mij een beetje te ver weg, maar het lijkt me heel indrukwekkend om hierbij te kunnen zijn.
Hoe lang nog…
Dat is iets wat iedereen zich af zal vragen. Hoe lang houdt Oekraïne het nog vol. Hoe lang gaat Putin nog door met zijn belachelijke ideeën. Wij weten natuurlijk vanuit het verleden dat een oorlog lang kan duren en dat er veel te veel slachtoffers vallen door dit geweld. En toch hoop ik van harte dat de oorlog in Oekraïne snel mag eindigen. En een winnaar? Ik denk dat een oorlog nooit een winnaar kent, alleen maar verliezers. Maar hoe fijn zou het zijn als inwoners van Oekraïne en Rusland dit jaar nog kunnen leven met een gevoel van vrijheid. Niet meer bang hoeven te zijn voor bommen of raketten. Trauma’s kunnen verwerken en weer hun land, hun thuis kunnen opbouwen. Laten we hopen dat dat snel werkelijkheid gaat worden. En tot die tijd… laten we op alle manieren waarop het kan verbonden blijven.
Ik weet van dichtbij…. Door lieve oekraiensche mensen hoe verschrikkelijk het moet zijn….. Ik zeg ik weet…. Hoe het voelt kan ik niet zeggen… Maar groot respect voor alle oekraiensche mensen die zo sterk zijn en zo ontzettend dankbaar lief echt… Ik weet niet of ik zo zou zijn….