Morgen is het 17 juli. Een datum die bij veel Nederlanders in het geheugen gegrift staat. Een datum, 17 juli 2014, die onlosmakelijk verbonden is met die ene vlucht. De KL4103, bij iedereen beter bekend als de MH17. Tien jaar na de ramp is er veel gebeurd, ik blik nog een keer terug.
Vakantiebestemming
Maleisië, het land waar de MH17 had moeten landen is een populaire vakantiebestemming voor Nederlanders. Maar aan boord van dit toestel zaten, natuurlijk zou ik bijna zeggen, niet alleen maar Nederlandse vakantiegangers. Er zaten ook passagiers aan boord die onderweg naar huis waren, of die voor zaken onderweg waren. Naast de 15-koppige Maleisische bemanning, bevonden zich 283 passagiers. Ook waren er twee honden en een aantal vogels aan boord, in het laadruim wel te verstaan. Geen van de inzittenden overleefden deze ramp. Zij kwamen niet aan op hun vakantiebestemming en zouden geen van allen ooit nog thuis komen.
Op het netvlies gebrand
De beelden van de ravage in Oekraïne staan bij mij op mijn netvlies gebrand. De wrakstukken van het toestel, de bezittingen van inzittenden die in het gebied verspreid lagen en de paspoorten en identiteitskaarten die zichtbaar waren. Het maakte het allemaal misschien nog wel onwerkelijker. Vanaf het eerste nieuwsbericht bleef ik kijken naar de televisie. Mezelf afvragend, net zoals veel Nederlanders, wat er was gebeurd en later wie zoiets in Godsnaam kon doen. Ook als het op een menselijke fout zou berusten, wat bezield je überhaupt om een vliegtuig uit de lucht te schieten.
Rouwstoet
Ik krijg nog steeds kippenvel als ik denk aan de dag waarop de eerste body parts aankwamen in Nederland. Twee toestellen met daarin in totaal 40 kisten. Zo indrukwekkend hoe iedere kist met evenveel respect naar een rouwauto gebracht werd. En hoe uiteindelijk 40 deuren tegelijk dichtgingen. Een meterslang lint van auto’s over de snelweg. De mensen op viaducten en langs de kant van de weg om eer te bewijzen. Stilstaand uit respect voor de slachtoffers en natuurlijk hun nabestaanden. Nabestaanden wier leven van de ene op de andere dag er heel anders uitzag.
Ver weg maar toch dichtbij
298 slachtoffers. Persoonlijk kennen deed ik geen van hen. Dus eigenlijk was het een drama dat zich ver van mij af speelde. En toch kwam het in zekere zin ook wel wat dichterbij. Aan boord zaten slachtoffers die in Landgraaf geboren waren. Maar ook zat er een gezin in dat net als ik behoorde tot het Apostolisch Genootschap. Een gezin dat, zoals wij dat noemen, volgde in Utrecht, de plaats waar ik ook een tijdje volgde. Ware het niet dat er toen twee gemeenschappen waren in Utrecht en de familie tot de andere gemeenschap behoorde. Dus ontmoet heb ik ze nooit.
Eerbetoon
In ons land zijn er diverse plaatsen waar, naast het nationale monument in Vijfhuizen, standbeelden of andere vormen van eerbetoon aan de slachtoffers van de MH17 zijn. Ik maakte zes jaar geleden mijn eigen eerbetoon. In de vorm van, hoe kan het bij mij ook bijna anders, een gedicht. Het verbaasde mij dat ik dit gedicht niet terug kon vinden online en dus heb ik hem opnieuw vorm gegeven met een achtergrond zodat ik het gedicht hier nog een keer kon plaatsen. Opdat zij niet vergeten worden.
Weet jij nog waar je 17 juli 2014 was?
Dit delen:
- Klik om te delen op X (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen op Facebook (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om af te drukken (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om dit te e-mailen naar een vriend (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op LinkedIn te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Meer
- Klik om te delen met Reddit (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op Tumblr te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om op Pinterest te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen op Pocket (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen op Telegram (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen op WhatsApp (Wordt in een nieuw venster geopend)
- Klik om te delen op Mastodon (Wordt in een nieuw venster geopend)
😭