Ik vond het wel weer eens tijd worden om iets over mezelf te delen op mijn blog. Natuurlijk schrijf ik eigenlijk altijd wel over mezelf, maar ik vertel niet altijd wat ik denk of doe. Of waar ik bijvoorbeeld bij hoor. In dit artikel vertel ik je over mijn geloofsgemeenschap, het Apostolisch Genootschap. Wat betekent het voor mij? Wat haal ik eruit? En wat wil ik met mijn Apostolisch-zijn op mijn blog?
Het Apostolisch Genootschap
Laat ik je eerst eens meenemen in wat het Apostolisch Genootschap is. Al weet ik dat een aantal van mijn lezers dat zelf ook heel goed weten, maar het grootste deel vermoed ik niet. Het Apostolisch Genootschap is een plaats voor religieus-humanistische zingeving. Wij komen samen in verschillende ontmoetingen om ons te verdiepen in levensvragen. Daarnaast willen wij elkaar inspireren tot bewust en liefdevol leven en elkaar nabij zijn. Op deze manier kunnen wij in onze eigen omgeving bijdragen aan een duurzame wereld waar wij als mensen met compassie en solidair kunnen samenleven.
In de diensten op zondag maken wij gebruik van weekbrieven die een wekelijkse inspiratie vormen in de verzorging van de dienst. Die wekelijkse inspiratie is overigens ook voor jou beschikbaar als je zou willen. Ik ben van plan om op mijn blog regelmatig aandacht te besteden aan wat de wekelijkse inspiratie voor mij betekent.
Mijn Apostolisch-zijn
Ik ben sinds mijn geboorte Apostolisch. Mijn ouders hebben mij daar, na mijn geboorte, op 10 juli 1983 laten dopen in Assen. De doop is altijd een feestelijk moment. Een moment waarop vanuit de gemeenschap beloofd wordt dat iedereen die aanwezig is jou wil helpen om uit te groeien tot een “priesterlijk denkend mens“. Althans, dat is wat vroeger altijd uitgesproken werd. Tegenwoordig wordt de doopbelofte in de dienst afgesloten met bijvoorbeeld de volgende woorden: “Jij en je ouders kunnen rekenen op inspiratie en hulp van ons allen.“.
Jeugdkringen
In Assen heb ik mijn hele Apostolische jeugd doorgebracht. Dat bestond uit op zondag naar de dienst gaan en, in het begin, op vrijdag naar het kinderkoor en de jeugdkringen. Op de kring hadden we het dan over allerlei onderwerpen die landelijk uitgezet waren. Onderwerpen zoals (mede)mens zijn, verwondering en ontzag voor de schepping, liefde en Apostolisch-zijn stonden daarin onder andere centraal. Ik kan me nog herinneren dat we een keer een stamboom moesten maken en dat we dan zo ver mogelijk terug gingen in datgene wat wij konden vinden. Het bleek dat een vriendinnetje op de kring ergens heel ver familie van mij was. Hoe dat precies zit, weet ik niet meer, maar het was wel heel grappig om te ontdekken dat je soms minder ver van elkaar verwijderd bent dan je denkt. Zij had (en heeft) een hele andere achternaam, haar ouders ook en je zou daardoor niet denken dat je een zelfde afstammeling in de familie hebt.
Toen ik naar de middelbare school ging, mocht ik blijven zingen in het kinderkoor. Eigenlijk was dat destijds namelijk tot 12 jaar, maar je “mocht” pas bij het meisjeskoor wanneer je 15 was. En ik wilde graag blijven zingen omdat ik het zo leuk vond. Dus bleef ik lekker bij het kinderkoor tot ik eindelijk bij het meisjeskoor mocht. Dat je op je 15e pas bij het meisjeskoor mocht, kwam ook doordat je als 15-jarige op een andere kring zat dan de jongeren tot 15 en die kringavonden waren op donderdag, net als de repetities. Dus het was eigenlijk uit praktisch oogpunt dat die leeftijdsgrens gehanteerd werd. Niet dat het echt niet mocht.
Confirmatie
Op mijn 18e mocht ik voor mezelf de keuze maken wat ik wilde met mijn Apostolisch-zijn in mijn leven. Wilde ik mij, door middel van mijn confirmatie, aansluiten bij het Genootschap als lidmaat, of besloot ik mijn eigen weg te gaan? Die keuze was voor mij eigenlijk heel gemakkelijk. Ik heb me altijd thuis gevoeld in de gemeenschap en stond achter de normen en waarden die wij hebben. Op mijn 16e was het voor mij daarom al wel duidelijk wat ik wilde. Ik wilde me confirmeren.
Maar… ik moest wachten tot het moment kwam waarop onze Apostel kwam. Tegenover hem deed je je confirmatie en zette je die voor jou belangrijke handtekening. Mijn confirmatie was op 7 september 2003, toen ik inmiddels 20 jaar was. Mijn zusje was toen net 18 en mocht dus ook haar confirmatie doen. Heel bijzonder om dat moment samen te mogen beleven. Mijn jongste zusje koos ervoor haar eigen weg te gaan, wat natuurlijk ook helemaal prima is.
Plaats van troost
Ik heb het nu een aantal keer over “de gemeenschap” gehad. Maar wat is dat nou precies? De gemeenschap is een groep Apostolische mensen die samenkomen in één van onze gebouwen. Of online, want zo vormen wij tegenwoordig ook een gemeenschap. Mensen die zoeken naar de verbinding bij zichzelf en anderen. Althans, dat geldt voor mij wel. Voor mij is het verbonden zijn met een gemeenschap en het aansluiten bij één van de ontmoetingen een moment om even echt te verbinden met mezelf. Om even tot rust te komen in de drukte van alledag. Een plaats om te bezinnen en op te laden. Een plaats… waar ik graag kom. Zodat ik daarna weer geïnspireerd deel kan nemen aan het drukke leven.
Ik ken het